Poems of Motiram Bhatta
मोतीराम भट्ट
म गरीबको घरमा हरे तिमीले यसोरी नआउनू । रिसमा थियौ कि खुसी थियौ, म त केही जान्दिनँ के थियौ, कि यसो थियौ, कि उसो थियौ मनमा कसोरी बुझाउनू । नत आ भनूँ, नत जा भनूँ म यसो भनूँ कि उसो भनूँ तिनीको मिजाज म के भनूँ, कतिसम्म विन्ति चढाउनू । वय सोह्रको मन साठिको छ र पो गजब छ ति प्यारिको मुखको खाव छ चन्द्रको, ननिको छ मिस्सि लगाउनू । मनसुब पुग्नू परै रहोस् दरसन् पनि छ कठिन जहाँ, अब बाँचनेछु मता कहाँ तिनीलाई यति सुनाउनू । तिमि बिर्सि आलत क्यै जनी, मत संझदो छु अझै पनि, मुख भित्र पान चपाउनू, अलि हाँसि हाँसि हँसाउनू । मणि हो भनूँ त न झल्कँने बिजुली भनूँ त न चंकने आइना भनूँ त न टल्कने उपमा कसोरी जुराउनू । तिमि पर्खि पर्ख भनी भनी कन जानू, फेरि नआउनू, खपि सक्नु छैन मलाइ ता, तिमिले यसोरि छकाउनू । सुन है सबै हरिको हुकुम् म हुकुम् भनूँ कि भनूँ जुलुम् अघि जो भयो उत भै गयो तर फेरि मोति न लाउनू । Din ko pachas ta ke - Motiram Bhatta मोतीराम भट्ट
कहाँ जन्म पाएँ कहाँ आज आएँ
दु:खीमा म पैला भनी चाल पाएँ
हरे कर्म मेरो पनि के रहेछ
बिधता म माथी बिरानै भएछ
यी जस्ता अह्राई म बस्ने उसोरी
यीनैको हुकुममा छु ऐले कसोरी
विवेक छैन कत्ति पनि दैवलाई
न मेरै दोष के भनुं यसलाई
| मोतीराम भट्ट
मोतीराम भट्ट
मोतीराम भट्ट दुइ आँखिभौँ त तयार छन्, मोतीराम भट्ट
|