रेसा रेसा को मुल्यमा पनि 

के म बिक्न सक्छु र

कति मोल हो यो बास्तुको !

म त एउटा बस्त्र हुँ । 

कत्रो कात्रो, बिग्रेको बिकार

समय नै हो, म के हुँ 

म त आफूमै पीडा 

को हुँ, नाथे एउटा सानो आकार । 

धर्सा सिमनाको, कति सम्म र 

पचास, सय, एकसय आठ

जति कराएनि बिलौना आफ्नै घात     

जति नी हुँदा मार्ने जात, मर्ने नै हो । 

सुन्दता बरु हेने होला मिल्दा की 

कसलाई चोर् हुन मन्छ र, 

चोर् होस् भन्दा डाको छोद्छ चोर् 

अनि को राम्रो त म की तिमी ।

भातको सिता सिता 

जोड्डा खाना बन्ने रैछ

किन पाठशालामा जोडमा 

भातका सिता र घटाउमा 

मेरो गाँउको दु:ख नअटाएको

कुरा ठुला गर्दा भात पाक्ने 

होईन रैछ मेरो चुलोमा   

अनि किन कराएको त तिमी

मेरो कान फाट्ने गरि ।

को हौ तिमी मेरो भाग्य लेख्ने ?

मैले त छैटीमै पाएको छू त ।

आफ्नो आयुको हिसाब राख है

मरिजाने तिमि नै हो, हामी जस्ता

बाचिरहने हो, किन मर्ने,

शासन त हामीमा नै त गर्ने हो ।

अब नकराउ सारा बढे 

हामी चाँही किन पछाडि लखेट्ने

हिंड्न सिकौं तिमी म 

दौड्न त हाम्रा सन्तती लाई चाडै छ ।